Er zijn vele dingen die je moet doen in je leven. Er zijn ook vele dingen die uitdagend zijn of heel leuk om te doen. Sommige plan je en vele dingen stel je uit.
Je bent in dit leven maar één keer tussen hemel en aarde en daar moet je het mee doen. Ontwikkelen gebeurt bij eenieder op verschillende wijzes en er worden allerlei wegen bewandeld.
De afgelopen jaren (sinds 2004) waren in mijn leven vol positieve en negatieve indrukken. Zolang ik me kan herinneren doe ik dingen die weinig anderen ook doen. Ik stel mijn doelen en ga er dan voor om die te volbrengen. Zo heb ik nog vele dingen die ik graag wil doen. In 2007 nam ik me voor ook eens een marathon te gaan lopen. Op Internet vind je alle informatie die nodig is om er eens één te volbrengen. Dat deed ik uitgebreid en kwam niet aan het aantal kilometers wat je ervoor moet trainen. Ik las veel maar je moet wél gaan rennen hè !
Ik liep in 2007 de Klap tot Klap loop, een run van 10 kilometer. Dat supergezellige evenement deed ik 50 minuten. Eigenlijk wist ik helemaal niet wat me overkwam. Ik wist niet van kilometertijden, liep maar wat rondjes op regelmatige basis (en kwam daar ook wel eens Runners van Stadskanaal tegen). Ik dacht dat ik dat niet zou redden, want ik had te weinig gedaan volgens de schema's en binnen een uur zou al mooi zijn. 49.39 over 10 kilometer is een mooi begin voor een marathon...
Ik werd toen ook lid van de Runners uit Stadskanaal. Ik kreeg daar veel info uit eerste hand van velen en luisterde goed. Ik melde (mailde:-) me aan voor de marathon van Rotterdam, die in april 2008 gelopen zou worden. Toen ben nog meer gaan lopen tot april 2008
Mijn 4 maanden training was niet 100 %. Mijn maximale afstand was 25 kilometer (een keer of 3) en dat vond ik toen ver genoeg.
Het wsa zover. Alle leden wensten me succes en ik ging op zondagmorgen met de auto naar Zwolle (om op tijd met de trein te kunnen naar Rotterdam. De trein zat vol met mensen in trainingspakken en loopschoenen...
In Rotterdam hoorde ik 2 deelnemers Gronings praten en kwam (uiteraard) in gesprek. Ze deden voor de 12e keer mee (is dat leuk, 12 marathons, dacht ik...?). Ze vroegen waar ik voor ging. Voor mijn 1e zei en mijn doel is binnen 4 uur. Hoofschuddens zeiden ze dat ik die tijd maar uit mijn hoofd moets zetten en gewoon genieten van alles om je heen.
Met 22.000 man en vrouw naar Lee Towers luisteren geeft me nu nog steeds een goed gevoel en fijne gedachten. Toen ging het gebeuren...
Rustig aan doen was de meest gehoorde tip en zo eigenwijs als ik ben nam ik me dat toch tot me en liep de eerste halve marathon in 2:01.00. Ik had vleugels en versnelde voor mijn gevoel een beetje. Dat moet ik ook wel om het binnen 4 uur te redden.
De 30 kilometer volbracht ik in 2:56. Ik was niet als eerste gestart, dus mijn Netto-tijd was nog sneller en ik dacht: Dat moet me lukken. Deze marathon volbrengen binnen 4 uur. Ik liep vrolijk verder. Op het 36 kilometer punt gebeurde er iets. Ik wilde nog wel, maar kon niet meer zo lekker lopen als dat tot op dat punt gebeurde. Ik kreeg pijntjes op vele plekken, maar gaf mezelf de opdracht door te gaan. Mijn liezen waren wel erg pijnlijk. De kilometers leken wel 2 x zo lang te zijn geworden...
Ik hoorde alleen nog maar aanmoedigingen, want velen zagen dat ik het moeilijk had. Ik kreeg rond de 40 kilometer wel moordneigingen toen een Rotteramse vrouw zei dat ik nog maar 7 kimometer moets rennen. Ik stoptte niet,want dat zou me tijd kostten, dus liep ik door. Op de Coolsingel zag ik op de display 3:56 staan en werd superblij. Yes, I dit it !
Mijn netto-tijd was 3:52 en een beetje. Vol adrenaline reed ik met de trein naar huis. Ik vroeg me onderweg af hoe het kan dat je ruim 42 kilometer kunt rennen en na 1 minuut over de finish te zijn gegaan je niet meer wilt denken aan hardlopen, want dat wil helemaal niet meer...
Het opstaan en uitstappen ging slecht, want ik had pijn aan mijn benen. In de auto gebeld met mijn zus of ik even bij haar mocht eten en zei zag een heel gelukkig broertje met een medaille. Tijdens het naar huis gaan (ik ondernam een poging om op te staan) en ze zei hoofschuddend of ik dat nog wel eens weer wilde doen...
De volgende morgen kon ik de trap niet meer af komen, maar voelde me nog steeds fantastisch met deze prestatie. Ik moest goed herstellen en heb ook een paar weken helemaal niet gelopen.
Ik wist een één ding zeker: Dit wil ik vaker doen :-)
Wordt vervolgd